Όλα τα μωρά κατά τους πρώτους μήνες της ζωής τους κρατούν τα μάτια τους κλειστά τις περισσότερες ώρες της ημέρας, ενώ η ικανότητα προσήλωσής τους και οι οφθαλμικές τους κινήσεις είναι πολύ περιορισμένες. Έχουν όμως αρκετά καλή όραση, ώστε να διακρίνουν ένα πρόσωπο στην άκρη του δωματίου.
Σταδιακά η οπτική τους επαφή βελτιώνεται, ενώ εκδηλώνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα κοντινά τους αντικείμενα σε σχέση με τα μακρινά. Όσο το παιδί μεγαλώνει, η όρασή του βελτιώνεται και το ενδιαφέρον του θα εστιάζεται σε ολοένα και πιο απομακρυσμένα αντικείμενα. Παρατηρείται ότι σχεδόν όλοι οι γονείς προσπαθούν να κοιτάξουν στα μάτια τα παιδιά τους και αυτό το καταφέρνουν συνήθως στον 4ο με 6ο μήνα της ζωής. Όμως αν ένα βρέφος δεν έχει την ικανότητα να κοιτάξει στα μάτια τους γονείς του μετά τον 6ο μήνα, ίσως αυτό σημαίνει κάποιο υποκείμενο πρόβλημα στην όραση.
Μέτρο της ικανότητάς μας να διακρίνουμε τα αντικείμενα είναι η οπτική οξύτητα. Για να περιγράψει κάποιος ποσοτικά την οπτική οξύτητα, χρησιμοποείται συνήθως ένα κλάσμα με παρονομαστή την απόσταση που ένα «φυσιολογικό» άτομο βλέπει καθαρά κάποιο αντικείμενο και αριθμητή την απόσταση που βλέπει το ίδιο αντικείμενο το άτομο που εξετάζεται.
Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει το σύστημα με τα δέκατα, ή αλλιώς το 10/10. Έτσι ένας ασθενής π.χ. με 7/10 όραση σημαίνει ότι πρέπει να πλησιάσει στα 7 μέτρα, για να δει αντικείμενα που ένα φυσιολογικό άτομο μπορεί να διακρίνει από τα 10.
Συγκεκριμένα δε στα μωρά, στους 12 μήνες της ζωής τους η όρασή τους βελτιώνεται στα 2 με 3/10, στους 24 μήνες φτάνει στα 6 με 7/10, και τα 10/10 επιτυγχάνονται στους 36 μήνες της ζωής.
